၁၉၈၀ ခုနှစ် မော်စကိုအိုလံပစ်ပြိုင်ပွဲတွင် ဟန်ဂေရီနိုင်ငံသား ဗာဂါသည် သူအဓိကယှဉ်ပြိုင်လိုသော ပွဲမစမီ ၂ ရက်တွင် ဘောလုံးကစားရင်း လက်ကျိုးသွားသည်။ သို့ကြောင့် သူ အဓိက ယှဉ်ပြိုင်ရသောပွဲတွင် လက်ကို ပတ်တီးစီးပြီး ဝင်ပြိုင်ရသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ ပထမ ရွှေတံဆိပ် ရခဲ့သည်။ သူလက်ကျိုးသွားလို့သာ ရွှေတံဆိပ်ရသည်ဟု ဆိုသေးသည်။

ဦးဘသက်နှင့် ဦးမြမောင်တို့သည် လွန်စွာရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေများဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် သူတို့သည် အသင်းတစ်ခု၏ ဥက္ကဌနေရာကို အပြိုင်လုနေကြသူများ ဖြစ်ကြသည်။ တစ်ခုသော ညနေခင်း၌ အသင်းရုံးခန်းထဲတွင် ဦးဘသက်က နေမကောင်းပါဟုဆိုပြီး ရေကို တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်သောက်ချနေသည်။

ထိုစဉ် ဦးမြမောင်သည အပြောမဆိုနှင့် ဦးဘသက်ကို ဝင်ဖက်ပြီး ဓားမြှောင်ကို ထုတ်ပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပြေပြေပစ်ပစ် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ဤလုပ်ရပ်ကို ဦးဘသက်၏ ဇနီးက မြင်တွေ့သွားခဲ့သည်။

နောက်နေ့တွင် အဆိုပါရုံးခန်းတွင် ဦးဘသက်သည် ရုတ်တရက် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ ဦးဘသက်၏ ဇနီးက ဦးမြမောင်ပေါ် မသင်္ကာကြောင်း အစစ်ခံသည်။ ဦးမြမောင် အဖြေကောင်းသဖြင့် ရဲက ခွင့်လွတ်လိုက်သည်။

မြင်းကုန်သည် တစ်ယောက် စျေးတစ်ခုသို့ မြင်းအုပ်ကိုမောင်းပြီး ယူဆောင်လာသည်။ စျေးကောက်အဖြစ် အဝင်မှာ မြင်းတစ်ကောင်ကို ပေးရသည်။ ထိုစျေးထဲမှာ သူပိုင်မြင်း တစ်ဝက်ကို ရောင်းရသည်။ စျေးမှ ပြန်ထွက်သောအခါ အကောက်အဖြစ် မြင်းတစ်ကောင်ကို ထပ်ပေးရသည်။
ဒုတိယစျေးရောက်သောအခါ ယခင်အတိုင်း အဝင်၌ မြင်းတစ်ကောင် အကောက်ပေးပြီးမှ ဝင်ရောင်းရသည်။ စျေးထဲ၌ သူ့လက်ထဲကျန်သော မြင်းကောင်ရေ တစ်ဝက်ကို ရောင်းချသည်။ စျေးမှ ပြန်ထွက်သောအခါ မြင်းတစ်ကောင်ကို အကောက်ပေးရပြန်သည်။
သူ၏ မြင်းတွေ မကုန်သေး၊ တတိယစျေးသို့သွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဝင်ခ မြင်းတစ်ကောင်ကို ပေးရသည်။ သူ့လက်ထဲကျန်သော မြင်းကောင်ရေ တစ်ဝက်ကို ရောင်းချရသည်။ အထွက်တွင် စျေးကောက်ကို တစ်ကောင် ပေးရပြန်သည်။
တတိယစျေး၌ မြင်းတွေ ရောင်းပြီးသောအခါ သူ့လက်ထဲ၌ မြင်းတစ်ကောင်သာ ကျန်သည်။ ၄င်းမြင်းကို သူစီးပြီး အိမ်ပြန်သည်။

လူငယ်တစ်ယောက် အလေးချိန် ပေါင် ၂၀၀ သာခံနိုင်သော တံတားတစ်ခုကို ဖြတ်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။ သူ၏ ကိုယ်အလေးချိန်မှာ ပေါင် ၁၉၆ ပေါင်ရှိပြီး ယူဆောင်လာသော ပစ္စည်း ၃ ခုမှာလည်း အလေးချိန် ၂ ပေါင်စီ ရှိသည်။
ထိုတံတားအကြောင်းကို သိသော သူတစ်ယောက်က ဤတံတားအောက်မှ ချောက်သည် လွန်စွာနက်၍ ပေါင် ၂၀၀ ထက်ပိုယူမသွားရန်တားသည်။ လူငယ်က ပေါင် ၂၀၀ မကျော်စေပဲ ယူဆောင်လာသော ပစ္စည်းသုံးခုကို တစ်ပြိုင်တည်း ယူသွားသည်။